13.1 เสเรยฺยกตฺเถรอปทาน
“อชฺฌายโก มนฺตธโร,
ติณฺณํ เวทาน ปารคู;
อพฺโภกาเส ฐิโต สนฺโต,
อทฺทสํ โลกนายกํ.
สีหํ ยถา วนจรํ,
พฺยคฺฆราชํว นิตฺตสํ;
ติธาปภินฺนมาตงฺคํ,
กุญฺชรํว มเหสินํ.
เสเรยฺยกํ คเหตฺวาน,
อากาเส อุกฺขิปิํ อหํ;
พุทฺธสฺส อานุภาเวน,
ปริวาเรนฺติ สพฺพโส.
อธิฏฺฐหิ มหาวีโร,
สพฺพญฺญู โลกนายโก;
สมนฺตา ปุปฺผจฺฉทนา,
โอกิริํสุ นราสภํ.
ตโต สา ปุปฺผกญฺจุกา,
อนฺโตวณฺฏา พหิมุขา;
สตฺตาหํ ฉทนํ กตฺวา,
ตโต อนฺตรธายถ.
ตญฺจ อจฺฉริยํ ทิสฺวา,
อพฺภุตํ โลมหํสนํ;
พุทฺเธ จิตฺตํ ปสาเทสิํ,
สุคเต โลกนายเก.
เตน จิตฺตปฺปสาเทน,
สุกฺกมูเลน โจทิโต;
กปฺปานํ สตสหสฺสํ,
ทุคฺคติํ นุปปชฺชหํ.
ปนฺนรสสหสฺสมฺหิ,
กปฺปานํ ปญฺจวีสติ;
วีตมลา สมานา จ,
จกฺกวตฺตี มหพฺพลา.
ปฏิสมฺภิทา จตโสฺส,
วิโมกฺขาปิ จ อฏฺฐิเม;
ฉฬภิญฺญา สจฺฉิกตา,
กตํ พุทฺธสฺส สาสนํ”.
อิตฺถํ สุทํ อายสฺมา เสเรยฺยโก เถโร อิมา คาถาโย อภาสิตฺถาติ.
เสเรยฺยกตฺเถรสฺสาปทานํ ปฐมํ.