13.10 ปทุมปูชกตฺเถรอปทาน
“หิมวนฺตสฺสาวิทูเร,
โคตโม นาม ปพฺพโต;
นานารุกฺเขหิ สญฺฉนฺโน,
มหาภูตคณาลโย.
เวมชฺฌมฺหิ จ ตสฺสาสิ,
อสฺสโม อภินิมฺมิโต;
ปุรกฺขโต สสิเสฺสหิ,
วสามิ อสฺสเม อหํ.
อายนฺตุ เม สิสฺสคณา,
ปทุมํ อาหรนฺตุ เม;
พุทฺธปูชํ กริสฺสามิ,
ทฺวิปทินฺทสฺส ตาทิโน.
เอวนฺติ เต ปฏิสฺสุตฺวา,
ปทุมํ อาหริํสุ เม;
ตถา นิมิตฺตํ กตฺวาหํ,
พุทฺธสฺส อภิโรปยิํ.
สิเสฺส ตทา สมาเนตฺวา,
สาธุกํ อนุสาสหํ;
มา โข ตุมฺเห ปมชฺชิตฺถ,
อปฺปมาโท สุขาวโห.
เอวํ สมนุสาสิตฺวา,
เต สิเสฺส วจนกฺขเม;
อปฺปมาทคุเณ ยุตฺโต,
ตทา กาลงฺกโต อหํ.
เอกนวุติโต กปฺเป,
ยํ ปุปฺผมภิโรปยิํ;
ทุคฺคติํ นาภิชานามิ,
พุทฺธปูชายิทํ ผลํ.
เอกปญฺญาสกปฺปมฺหิ,
ราชา อาสิํ ชลุตฺตโม;
สตฺตรตนสมฺปนฺโน,
จกฺกวตฺตี มหพฺพโล.
ปฏิสมฺภิทา จตโสฺส,
_ …เป… _
กตํ พุทฺธสฺส สาสนํ”. (1863)
อิตฺถํ สุทํ อายสฺมา ปทุมปูชโก เถโร อิมา คาถาโย อภาสิตฺถาติ.
ปทุมปูชกตฺเถรสฺสาปทานํ ทสมํ.
เสเรยฺยวคฺโค เตรสโม.
ตสฺสุทฺทานํ
เสเรยฺยโก ปุปฺผถูปิ,
ปายโส คนฺธโถมโก;
อาสนิ ผลสญฺญี จ,
คณฺฐิปทุมปุปฺผิโย;
ปญฺจุตฺตรสตา คาถา,
คณิตา อตฺถทสฺสิภิ.