41.2 ปุณฺณกตฺเถรอปทาน
“ปพฺภารกูฏํ นิสฺสาย,
สยมฺภู อปราชิโต;
อาพาธิโก จ โส พุทฺโธ,
วสติ ปพฺพตนฺตเร.
มม อสฺสมสามนฺตา,
ปนาโท อาสิ ตาวเท;
พุทฺเธ นิพฺพายมานมฺหิ,
อาโลโก อุทปชฺชถ.
ยาวตา วนสณฺฑสฺมิํ,
อจฺฉโกกตรจฺฉกา;
วาฬา จ เกสรี สพฺเพ,
อภิคชฺชิํสุ ตาวเท.
อุปฺปาตํ ตมหํ ทิสฺวา,_
ปพฺภารํ อคมาสหํ;
ตตฺถทฺทสฺสาสิํ สมฺพุทฺธํ,
นิพฺพุตํ อปราชิตํ.
สุผุลฺลํ สาลราชํว,
สตรํสิํว อุคฺคตํ;
วีตจฺจิกํว องฺคารํ,
นิพฺพุตํ อปราชิตํ.
ติณํ กฏฺฐญฺจ ปูเรตฺวา,
จิตกํ ตตฺถกาสหํ;
จิตกํ สุกตํ กตฺวา,
สรีรํ ฌาปยิํ อหํ.
สรีรํ ฌาปยิตฺวาน,
คนฺธโตยํ สโมกิริํ;
อนฺตลิกฺเข ฐิโต ยกฺโข,
นามมคฺคหิ ตาวเท.
‘ยํ ปูริตํ ตยา กิจฺจํ,
สยมฺภุสฺส มเหสิโน;
ปุณฺณโก นาม นาเมน,
สทา โหหิ ตุวํ มุเน’.
ตมฺหา กายา จวิตฺวาน,
เทวโลกํ อคจฺฉหํ;
ตตฺถ ทิพฺพมโย คนฺโธ,
อนฺตลิกฺขา ปวสฺสติ.
ตตฺราปิ นามเธยฺยํ เม,
ปุณฺณโกติ อหู ตทา;
เทวภูโต มนุโสฺส วา,
สงฺกปฺปํ ปูรยามหํ.
อิทํ ปจฺฉิมกํ มยฺหํ,_
จริโม วตฺตเต ภโว;
อิธาปิ ปุณฺณโก นาม,_
นามเธยฺยํ ปกาสติ.
โตสยิตฺวาน สมฺพุทฺธํ,
โคตมํ สกฺยปุงฺควํ;
สพฺพาสเว ปริญฺญาย,
วิหรามิ อนาสโว.
เอกนวุติโต กปฺเป,
ยํ กมฺมมกริํ ตทา;
ทุคฺคติํ นาภิชานามิ,
ตนุกิจฺจสฺสิทํ ผลํ.
กิเลสา ฌาปิตา มยฺหํ,
_ …เป… _
วิหรามิ อนาสโว.
สฺวาคตํ วต เม อาสิ,
_ …เป… _
กตํ พุทฺธสฺส สาสนํ.
ปฏิสมฺภิทา จตโสฺส,
_ …เป… _
กตํ พุทฺธสฺส สาสนํ”.
อิตฺถํ สุทํ อายสฺมา ปุณฺณโก เถโร อิมา คาถาโย อภาสิตฺถาติ.
ปุณฺณกตฺเถรสฺสาปทานํ ทุติยํ.