6.2.10 ปาราวตชาตก
“จิรสฺสํ วต ปสฺสามิ,
สหายํ มณิธารินํ;
สุกตา มสฺสุกุตฺติยา,
โสภเต วต เม สขา”.
“ปรูฬฺหกจฺฉนขโลโม,
อหํ กมฺเมสุ พฺยาวโฏ;
จิรสฺสํ นฺหาปิตํ ลทฺธา,
โลมํ ตํ อชฺช หารยิํ”.
“ยนฺนุ โลมํ อหาเรสิ,
ทุลฺลภํ ลทฺธ กปฺปกํ;
อถ กิญฺจรหิ เต สมฺม,
กณฺเฐ กิณิกิณายติ”.
“มนุสฺสสุขุมาลานํ,
มณิ กณฺเฐสุ ลมฺพติ;
เตสาหํ อนุสิกฺขามิ,
มา ตฺวํ มญฺญิ ทวา กตํ.
สเจปิมํ ปิหยสิ,
มสฺสุกุตฺติํ สุการิตํ;
การยิสฺสามิ เต สมฺม,
มณิญฺจาปิ ททามิ เต”.
“ตฺวญฺเญว มณินา ฉนฺโน,
สุกตาย จ มสฺสุยา;
อามนฺต โข ตํ คจฺฉามิ,
ปิยํ เม ตวทสฺสนนฺ”ติ. (980)
ปาราวตชาตกํ ทสมํ.
ขรปุตฺตวคฺโค ทุติโย.
ตสฺสุทฺทานํ
อถ ปสฺส สสูจิ จ ตุณฺฑิลโก,
มิค มยฺหกปญฺจมปกฺขิวโร;
อถ ปญฺชลิ วาริช เมชฺฌ ปุน,
อถ วฏฺฏ กโปตวเรน ทสาติ.
อถ วคฺคุทฺทานํ
อถ วคฺคํ ปกิตฺติสฺสํ,
ฉนิปาตํ วรุตฺตเม;
อวาริยา จ ขโร จ,
ทฺเว จ วุตฺตา สุพฺยญฺชนาติ.
ฉกฺกนิปาตํ นิฏฺฐิตํ.