5.1.5 วฑฺฒตฺเถรคาถา
335.
591
“สาธู หิ กิร เม มาตา,
ปโตทํ อุปทํสยิ;
ยสฺสาหํ วจนํ สุตฺวา,
อนุสิฏฺโฐ ชเนตฺติยา;
อารทฺธวีริโย ปหิตตฺโต,
ปตฺโต สมฺโพธิมุตฺตมํ.
336.
592
อรหา ทกฺขิเณโยฺยมฺหิ,
เตวิชฺโช อมตทฺทโส;
เชตฺวา นมุจิโน เสนํ,
วิหรามิ อนาสโว.
337.
593
อชฺฌตฺตญฺจ พหิทฺธา จ,
เย เม วิชฺชิํสุ อาสวา;
สพฺเพ อเสสา อุจฺฉินฺนา,
น จ อุปฺปชฺชเร ปุน.
338.
594
วิสารทา โข ภคินี,
เอตมตฺถํ อภาสยิ;
‘อปิหา นูน มยิปิ,
วนโถ เต น วิชฺชติ’.
339.
595
ปริยนฺตกตํ ทุกฺขํ,
อนฺติโมยํ สมุสฺสโย;
ชาติมรณสํสาโร,
นตฺถิ ทานิ ปุนพฺภโว”ติ.
596
… วฑฺโฒ เถโร… .