8.2 ทุติยนิพฺพานปฏิสํยุตฺตสุตฺต
72.
665
เอวํ เม สุตํ— เอกํ สมยํ ภควา สาวตฺถิยํ วิหรติ เชตวเน อนาถปิณฺฑิกสฺส อาราเม. เตน โข ปน สมเยน ภควา ภิกฺขู นิพฺพานปฏิสํยุตฺตาย ธมฺมิยา กถาย สนฺทเสฺสติ สมาทเปติ สมุตฺเตเชติ สมฺปหํเสติ. เตธ ภิกฺขู อฏฺฐิํ กตฺวา มนสิ กตฺวา สพฺพํ เจตโส สมนฺนาหริตฺวา โอหิตโสตา ธมฺมํ สุณนฺติ.
666
อถ โข ภควา เอตมตฺถํ วิทิตฺวา ตายํ เวลายํ อิมํ อุทานํ อุทาเนสิ—
667
“ทุทฺทสํ อนตํ นาม,
น หิ สจฺจํ สุทสฺสนํ;
ปฏิวิทฺธา ตณฺหา ชานโต,
ปสฺสโต นตฺถิ กิญฺจนนฺ”ติ. (84)
668
ทุติยํ.