2.1.10 สูริยสุตฺต
สาวตฺถินิทานํ. เตน โข ปน สมเยน สูริโย เทวปุตฺโต ราหุนา อสุรินฺเทน คหิโต โหติ. อถ โข สูริโย เทวปุตฺโต ภควนฺตํ อนุสฺสรมาโน ตายํ เวลายํ อิมํ คาถํ อภาสิ—
“นโม เต พุทฺธ วีรตฺถุ,
วิปฺปมุตฺโตสิ สพฺพธิ;
สมฺพาธปฏิปนฺโนสฺมิ,
ตสฺส เม สรณํ ภวา”ติ.
อถ โข ภควา สูริยํ เทวปุตฺตํ อารพฺภ ราหุํ อสุรินฺทํ คาถาหิ อชฺฌภาสิ—
“ตถาคตํ อรหนฺตํ,
สูริโย สรณํ คโต;
ราหุ สูริยํ ปมุญฺจสฺสุ,
พุทฺธา โลกานุกมฺปกา.
โย อนฺธกาเร ตมสิ ปภงฺกโร,
เวโรจโน มณฺฑลี อุคฺคเตโช;
มา ราหุ คิลี จรมนฺตลิกฺเข,
ปชํ มมํ ราหุ ปมุญฺจ สูริยนฺ”ติ.
อถ โข ราหุ อสุรินฺโท สูริยํ เทวปุตฺตํ มุญฺจิตฺวา ตรมานรูโป เยน เวปจิตฺติ อสุรินฺโท เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา สํวิคฺโค โลมหฏฺฐชาโต เอกมนฺตํ อฏฺฐาสิ. เอกมนฺตํ ฐิตํ โข ราหุํ อสุรินฺทํ เวปจิตฺติ อสุรินฺโท คาถาย อชฺฌภาสิ—
“กิํ นุ สนฺตรมาโนว,
ราหุ สูริยํ ปมุญฺจสิ;
สํวิคฺครูโป อาคมฺม,
กิํ นุ ภีโตว ติฏฺฐสี”ติ.
“สตฺตธา เม ผเล มุทฺธา,
ชีวนฺโต น สุขํ ลเภ;
พุทฺธคาถาภิคีโตมฺหิ,
โน เจ มุญฺเจยฺย สูริยนฺ”ติ.
ปฐโม วคฺโค.
ตสฺสุทฺทานํ
ทฺเว กสฺสปา จ มาโฆ จ,
มาคโธ ทามลิ กามโท;
ปญฺจาลจณฺโฑ ตายโน,
จนฺทิมสูริเยน เต ทสาติ.