1.4.10 ทุติยพฺรหฺมจริยสุตฺต
40.
141
สาวตฺถินิทานํ. “พฺรหฺมจริยญฺจ โว, ภิกฺขเว, เทเสสฺสามิ, พฺรหฺมจริยตฺถญฺจ. ตํ สุณาถ. กตมญฺจ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมจริยํ? อยเมว อริโย อฏฺฐงฺคิโก มคฺโค, เสยฺยถิทํ— สมฺมาทิฏฺฐิ …เป… สมฺมาสมาธิ. อิทํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมจริยํ. กตโม จ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมจริยตฺโถ? โย โข, ภิกฺขเว, ราคกฺขโย โทสกฺขโย โมหกฺขโย— อยํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมจริยตฺโถ”ติ.
142
ทสมํ.
143
ปฏิปตฺติวคฺโค จตุตฺโถ.
144
ตสฺสุทฺทานํ
145
ปฏิปตฺติ ปฏิปนฺโน จ,
วิรทฺธญฺจ ปารงฺคมา;
สามญฺเญน จ ทฺเว วุตฺตา,
พฺรหฺมญฺญา อปเร ทุเว;
พฺรหฺมจริเยน ทฺเว วุตฺตา,
วคฺโค เตน ปวุจฺจตีติ.