1.4.6 ทุติยสามญฺญสุตฺต
36.
133
สาวตฺถินิทานํ. “สามญฺญญฺจ โว, ภิกฺขเว, เทเสสฺสามิ, สามญฺญตฺถญฺจ. ตํ สุณาถ. กตมญฺจ โข, ภิกฺขเว, สามญฺญํ? อยเมว อริโย อฏฺฐงฺคิโก มคฺโค, เสยฺยถิทํ— สมฺมาทิฏฺฐิ …เป… สมฺมาสมาธิ. อิทํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, สามญฺญํ. กตโม จ, ภิกฺขเว, สามญฺญตฺโถ? โย โข, ภิกฺขเว, ราคกฺขโย โทสกฺขโย โมหกฺขโย— อยํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, สามญฺญตฺโถ”ติ.
134
ฉฏฺฐํ.