1.4.8 ทุติยพฺรหฺมญฺญสุตฺต
38.
137
สาวตฺถินิทานํ. “พฺรหฺมญฺญญฺจ โว, ภิกฺขเว, เทเสสฺสามิ, พฺรหฺมญฺญตฺถญฺจ. ตํ สุณาถ. กตมญฺจ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมญฺญํ? อยเมว อริโย อฏฺฐงฺคิโก มคฺโค, เสยฺยถิทํ— สมฺมาทิฏฺฐิ …เป… สมฺมาสมาธิ. อิทํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมญฺญํ. กตโม จ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมญฺญตฺโถ? โย โข, ภิกฺขเว, ราคกฺขโย โทสกฺขโย โมหกฺขโย— อยํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, พฺรหฺมญฺญตฺโถ”ติ.
138
อฏฺฐมํ.