1.33 อิณายิกวตฺถุ
96.
434
เตน โข ปน สมเยน อญฺญตโร ปุริโส อิณายิโก ปลายิตฺวา ภิกฺขูสุ ปพฺพชิโต โหติ. ธนิยา ปสฺสิตฺวา เอวมาหํสุ— “อยํ โส อมฺหากํ อิณายิโก. หนฺท นํ เนมา”ติ. เอกจฺเจ เอวมาหํสุ— “มาโยฺย, เอวํ อวจุตฺถ. อนุญฺญาตํ รญฺญา มาคเธน เสนิเยน พิมฺพิสาเรน— ‘เย สมเณสุ สกฺยปุตฺติเยสุ ปพฺพชนฺติ, น เต ลพฺภา กิญฺจิ กาตุํ; สฺวากฺขาโต ธมฺโม, จรนฺตุ พฺรหฺมจริยํ สมฺมา ทุกฺขสฺส อนฺตกิริยายา’”ติ. มนุสฺสา อุชฺฌายนฺติ ขิยฺยนฺติ วิปาเจนฺติ— “อภยูวรา อิเม สมณา สกฺยปุตฺติยา. นยิเม ลพฺภา กิญฺจิ กาตุํ. กถญฺหิ นาม สมณา สกฺยปุตฺติยา อิณายิกํ ปพฺพาเชสฺสนฺตี”ติ. ภควโต เอตมตฺถํ อาโรเจสุํ. “น, ภิกฺขเว, อิณายิโก ปพฺพาเชตพฺโพ. โย ปพฺพาเชยฺย, อาปตฺติ ทุกฺกฏสฺสา”ติ.