1.47 ปณฺฑกวตฺถุ
เตน โข ปน สมเยน อญฺญตโร ปณฺฑโก ภิกฺขูสุ ปพฺพชิโต โหติ. โส ทหเร ทหเร ภิกฺขู อุปสงฺกมิตฺวา เอวํ วเทติ— “เอถ, มํ อายสฺมนฺโต ทูเสถา”ติ. ภิกฺขู อปสาเทนฺติ— “นสฺส, ปณฺฑก, วินสฺส, ปณฺฑก, โก ตยา อตฺโถ”ติ. โส ภิกฺขูหิ อปสาทิโต มหนฺเต มหนฺเต โมฬิคเลฺล สามเณเร อุปสงฺกมิตฺวา เอวํ วเทติ— “เอถ, มํ อาวุโส ทูเสถา”ติ. สามเณรา อปสาเทนฺติ— “นสฺส, ปณฺฑก, วินสฺส, ปณฺฑก, โก ตยา อตฺโถ”ติ. โส สามเณเรหิ อปสาทิโต หตฺถิภณฺเฑ อสฺสภณฺเฑ อุปสงฺกมิตฺวา เอวํ วเทติ— “เอถ, มํ อาวุโส ทูเสถา”ติ. หตฺถิภณฺฑา อสฺสภณฺฑา ทูเสสุํ. เต อุชฺฌายนฺติ ขิยฺยนฺติ วิปาเจนฺติ— “ปณฺฑกา อิเม สมณา สกฺยปุตฺติยา. เยปิ อิเมสํ น ปณฺฑกา, เตปิ อิเม ปณฺฑเก ทูเสนฺติ. เอวํ อิเม สพฺเพว อพฺรหฺมจาริโน”ติ. อโสฺสสุํ โข ภิกฺขู เตสํ หตฺถิภณฺฑานํ อสฺสภณฺฑานํ อุชฺฌายนฺตานํ ขิยฺยนฺตานํ วิปาเจนฺตานํ. อถ โข เต ภิกฺขู ภควโต เอตมตฺถํ อาโรเจสุํ. “ปณฺฑโก, ภิกฺขเว, อนุปสมฺปนฺโน น อุปสมฺปาเทตพฺโพ, อุปสมฺปนฺโน นาเสตพฺโพ”ติ. (1)